Voor het eerst weer bijna het volle schema boordroeien.

Vlak voordat de hele groep op trainingskamp zou gaan, heb ik twee keer gevaren in de twee met Rogier Blink. Dit werd door de coaches snel opgepikt en zij wilden graag deze combinatie verder zien varen. Ik wilde me echter ook houden aan het opbouwschema dat ik met de coaches en de medische begeleiding afgesproken had. Dit hield in, dat ik nog geen harde stukken zou varen in een boordboot tot het trainingskamp en dat ik tijdens het kamp in Nederland de eerste harde stukken zou gaan varen. Omdat ik met Rogier ging varen, moest ik ineens wel mee op kamp en mezelf ontzettend beschermen tegen het pushen van coaches om dingen te doen die ik eigenlijk niet van plan ben, omdat zij mogelijk een risico vormen voor mijn rug.

Nou eerst de trial voor het kamp! In de uitslagen sta je dan ineens in je skiff onderaan. Niet vreemd, toch wel gek. Je wordt in een lijst met tweezonders neergezet terwijl je skifft. In werkelijke tijd inderdaad net zo snel als Derk en Vincent in de twee, maar als je dat corrigeert kom je ineens ver bovenin uit. Het komt er op neer dat ik er een hekel aan heb om onder in de uitslag voor te komen. Zondag voer iedereen in de 4-. Het had voor mij geen zin om weer in de skiff te starten. Dus op zondag gewoon trainen terwijl de rest wedstrijd vaart.

Omdat ik op trainingskamp niet alle harde stukken in de boordboten ga doen heb ik een skiff meegenomen. De eerste week alle harde stukken in de skiff en de rest van de trainingen volgens het gewone schema. Alleen soms kom je met een 4 of 8 ineens naast een andere ploeg, zoals aan het einde van de eerste week gebeurde. Met 7 gasten achter me, die er geen twijfel over wilden laten bestaan wie er het snelst was, ging het gas er op. Tijdens het stuk heb ik allerlei gedachten in mijn hoofd gehad, variërend van: "Ik ben gek dat ik mijn rug dit probeer aan te doen", tot "Schijt aan, het gaat lekker gewoon een tandje er bij". Uiteindelijk gewoon full pull de rest van de ploeg bijstaan om het gat met de andere acht zo groot mogelijk te maken.

Gelukkig voelde de volgende ochtend mijn rug nog steeds goed, dus was ik erg tevreden over hoe het ging. En hoewel ik graag de volgende sparsessie mee wilde doen, was Dave zo verstandig dat niet toe te laten en me aan het schema te houden. Verstandig maar toch met een wrang gevoel. Voor mijn gevoel kan mijn rug het aan en ik wil graag bewijzen dat het kan. Gelukkig hebben we daar nog een paar maanden voor.

Komende tijd heb ik die mogelijkheid! Dus trainen in de twee en laten zien dat wij niet alleen het snelste zware tweetje zijn maar dat we het snelste tweetje van Nederland zijn.

Ik heb er zin in dus laat het maar komen!!!!